dinsdag 31 januari 2017

Mañana

Emigratie, dag 6. 

We gingen gister (dag 5) een NIE nummer aanvragen. Dat is een Spaans BSN nummer voor buitenlanders. Je krijgt eerst een witte, die is tijdelijk, en als je een empadronamiento hebt (dat betekent dat ze je willen houden hier, je moet dan werk hebben of geld of allebei) krijg je een groene.

Voor de/het/een NIE moet je naar de CNP, el cuerpo nacional de policia. Google maps leerde ons dat er een corps hier om de hoek zat (en zit), dus togen wij gister vol goede moed en blij van zin die kant op. Lopend, want dichtbij. Toch.

Om de hoek bleek 6km verderop. 

We gingen ons melden (overal waar wij ons melden doen wij dit in ons beste Spaans. Dit helpt om dingen sneller voor elkaar te krijgen. Oké niet echt heel veel sneller. Wel heel veel vriendelijker) en kregen formulieren mee. 1 voor de CNP en een voor de bank. Je betaalt hier niks aan het loket waar je bent maar alles bij de bank. Dan krijg je een stempel en met die stempel ga je terug naar waar je was en dan krijg je nog meer stempels én dat waar je in eerste instantie voor kwam.

We gingen op zoek (lopend) naar een bank om aldaar te betalen en daarna, we werden om 13.30 terug verwacht (het was 9.54u toen we het bureau verlieten), zouden we, 37 stempels rijker, welkom geheten worden met slingers, ballonnen en fanfares en nog heel lang en gelukkig leven in Spanje.

Zo ging het niet helemaal niet.

Ja, we vonden een bank.
Ja, we stonden in de rij.
Ja, we hadden alle benodigde papieren bij ons.

Na drie kwartier wachten (we voelden ons heel Spaans) togen we om 11.20u onverrichter zake terug naar huis zonder ook maar één stempel maar met het advies om mañana terug te komen. Want voor het betalen van/voor een NIE nummer kun je maar tot half elf terecht. Ben je vandaag te laat? Dan ben je mañana de eerste.

Vanmorgen (het was inmiddels mañana) gingen we wederom naar de bank. Om half 9. Want je zult maar 1 uur en 55  moeten wachten of, erger, 2 uur en 1 minuut, en wéér doorgeschoven worden naar mañana. En alle mañanas to come.

Binnen 5 minuten stonden we weer buiten. Het kan ook zomaar goed gaan.

Opgelucht en opgewekt togen we, ditmaal met de auto, wederom naar de CNP. Het was 9 uur, we hadden stempels en correct ingevulde formulieren, er stond ons nog maar weinig tot niks in de weg.

We mochten om half één terugkomen. 
Weinig keus als dat we hadden deden we dit uiteraard anders werd het weer mañana en je kunt maar een beperkt aantal mañanas inplannen in een week.

De agente tikte wat gegevens in, vroeg aan de schoonmaakster of deze koffie wilde, besprak wat persoonlijke details met haar collega's, tikte nog wat gegevens in, adviseerde mijn meneer goed op te passen in de zon, draaide wat printjes uit, zette wat (twee) stempels en om 12.55u liepen we naar buiten in de wetenschap dat we nu ook in Spanje een nummer zijn.

¡Bienvenida a España!