Aangezien ik op dit moment, na 16 weken en 1 dag, zo´n beetje uitgedroogd raak van het huilen en het elke dag opnieuw een feest is om op te staan en te denken aan alles wat ik niet heb, mis, terug wil en volkomen kut vind dacht ik, laat ik dit eens opschrijven voor the folks back home. Ik zal proberen dit, op persoonlijke titel, zo nuchter en helder mogelijk te doen, iets waarvan iedereen die me een beetje kent nu denkt Yeah Right, ik pak de popcorn er wel bij.
Ik heb heimwee.
Over heimwee praat je niet. Want wat is heimwee anders dan ervaren dat het op dit moment niet gaat? Dat het nieuwe helemaal niet zo leuk is als je had gedacht, gewenst, gehoopt, verwacht?
Dat je wakker wordt en je bed niet uit wilt komen omdat je geen idee hebt wat je met de dag moet doen, anders dan wachten tot je moet gaan werken. Dat je gruwelijk terugverlangt naar de zekerheden van wat ooit je Hollandsche leven was, die in niks overeen komen met wat je huidige Spaansche leven lijkt te worden. Zekerheden zoals regen. 2e paasdag. 2e kerstdag. Rokjesdag. Fatsoenlijke arbeidsvoorwaarden. Een frikadel met mayo. Vrienden. Familie.
Wanneer je, enigszins voorbereid, gaat emigreren dan is dat natuurlijk hartstikke leuk. Vooral als je nog niet weg bént en alles in het teken staat van een nieuw, ander leven, met nieuwe, vooral leuke herinneringen, op een zonovergoten eiland in de Atlantische Oceaan.
Een leven dat zich vooral laat omschrijven als relaxt, downsized, genoeg werken om te kunnen bestaan maar daaromheen vooral genieten. In de zon, nieuwe mensen leren kennen, deelnemen aan een of ander Canarisch dorpsleven.
De werkelijkheid is, zoals gewoonlijk en gebruikelijk, altijd een stuk minder aangenaam dan het softfocussurrealisme dat ergens in een van je hersenkwabben sluimert en, geconfronteerd met realiteit, nergens op blijkt te slaan.
De werkelijkheid is namelijk dat ik het gewoon heel moeilijk vind.
Ik weet wel een beetje hoe dat komt. Na 46 jaar met mezelf te hebben mogen leven, aangevuld met alle meningen van familie, vrienden, psychiaters, psychologen, tarotkaartlezers, gebedsgenezers en helderzienden over mijn persoon is het alleszins duidelijk dat mijn natuurlijke aard zich het best laat omschrijven als Emotional Rollercoaster meets Melancholic Madness (ERMM).
Niet een heel beste basis om al je zekerheden overhoop te gooien en, in een ander land, opnieuw en op nul te beginnen.
Mijn wortels zitten los, en ik weet niet of ik wel wil wisselen. Of ik dat uberhaupt kan, en durf.
Het leven zoals ik me dat had voorgesteld, gewenst en gedroomd, dat leven is het vooralsnog niet. Ik snap dat, ik wist dit (deels, hierover in een ander blog later meer) van te voren, maar ik kan het nog niet accepteren. Ik kan niet loslaten wie ik was en wat ik had, en ik weet niet meer zo goed wie ik ben en wat ik wil hebben.
Ik zocht heimwee op op de interwebs. Er valt genoeg over te zeggen. Het zijn vooral tips over wat je moet doen als je heimwee hebt, en tips om te voorkomen dat je heimwee krijgt. Met die eerste kan, of wil zo je wilt, ik niet zoveel, want ik heb daar al aan voldaan en het voelt onvoldoende. Met die laatste kon en kan ik ook niet zoveel, want onbekend met heimwee heb ik me daar dus niet mee bezig gehouden, voorafgaand aan ons vertrek. Want heimwee is voor mensen die niet weg willen, en ik wilde alles behalve blijven.
Ondertussen heb ik geen idee meer waarom ik zo graag weg wilde maar wil ik nog maar een ding weten: wanneer gaat het over, heimwee? Wat is het geheime codewoord en hoe kom ik eraan?
Niemand kan me dat vertellen. Het voelt als een rouwproces en feitelijk is het dat ook, behalve dat iedereen nog leeft en gewoon doorgaat met zijn of haar leven, terwijl ik steeds meer het gevoel heb rondjes te draaien in de vicieuze carroussel die Spanje heet. Vastgebonden op een houten paardje terwijl schelle kermismuziek uit de opgeblazen boxen schalt.
Tot zover de nuchtere, heldere weergave. Fuck it, I love my drama and I´m not afraid to use it.
Laat onverlet dat ik hier zit, opgesloten in mijn eigen hoofd, met mijn ziel onder de ene en mijn zaligheid onder de andere arm en de wereld die ik achterliet op mijn nek en schouders. Ik draag alles met me mee en dat valt zwaar.
Heimwee is wanneer je een avontuur aangaat dat, tijdelijk, niet lijkt te slagen,maar elk script en daarmee elk woord, elke voorspelling, elke zekerheid, ontbreekt.
Het enige dat je met zekerheid kunt zeggen, is dat het avontuur blijft, welke richting je ook gaat.
Heimwee.
Ik vind er even helemaal niks aan.
