donderdag 9 mei 2013

25.920 minuten

3 mei 2013 verloor ik mijn tas met daarin kleren, mijn haakwerk en een portemonnee met daarin wat onbenullige rotzooi zoals mijn pinpas en mijn rijbewijs.
Ik deed direct wat ik moest doen: hysterisch huilen. Op de voet gevolgd door balen dat ik de hele dag mijn werk moest doen in een wielrenbroek met zeem, gevoelsmatig vergelijkbaar met het dragen van 16 incontinentieluiers. Denk ik. Gelukkig zat mijn haar wel goed.

Ik belde de ING om mijn pasjes te laten blokkeren. Nadat ik 20 minuten in de wacht had gehangen en een of andere onverlaat onverhoopt ondertussen op z’n dooie gemak mijn hele rekening leeg had kunnen trekken, was de eerste vraag of ik de pincode bij mijn pasjes had bewaard. Natuurlijk, zei ik. Want stomme vragen bestaan.

Ik belde de politie, want ik had behoefte aan waakzaam en dienstbaar.
De politie vond het heel naar voor mij dat ik mijn tas kwijt was. Ja, dat vond ik ook wel, dus dat schepte meteen een band. Daarna vertelde de politie mij dat ik contact op moest nemen met de gemeente Rotterdam voor
a. verloren en gevonden voorwerpen (want dat deed de politie niet meer, dat koste zoveel tijd en ze moesten boeven vangen en patat halen met de sirene aan en druk, druk, druk en alles enzo.) en
b. om mijn rijbewijs als vermist op te geven. En een nieuwe aan te vragen.
Daaraan toevoegend kreeg ik de mededeling dat ik, tot ik een nieuw rijbewijs had, absoluut niet in mijn auto mocht stappen. Ook niet op de passagiersstoel, vroeg ik? Dat was een stomme vraag. Ik vond dat een hele goeie vraag. Hoe dan ook, het kwam er op neer dat ik zonder rijbewijs geen auto mocht rijden. Oh, oké, zei ik toen maar.

Ik belde de gemeente, want ik had behoefte aan onduidelijkheid en een onvriendelijke bejegening. De mevrouw van de gemeente was geheel conform verwachting geïrriteerd en onaardig. Wel vond ze het heel naar voor mij dat ik mijn tas kwijt was. Ja, dat vond ik ook wel, dus dat schepte meteen een band. De mevrouw vertelde mij vervolgens zuchtend dat ik op een site moest kijken, waar landelijk alle gevonden en verloren voorwerpen werden geregistreerd. Dat was makkelijker, zei ze. Ik vroeg maar niet voor wie. Wel vroeg ik haar wanneer ik, als ik vandaag iets verloren had, dat dan kon terugzien. Het ongeïnteresseerde antwoord was Waarschijnlijk Ergens Volgende Week, want ze waren al bij 28 april.

Ik vertelde de mevrouw dat ik mijn rijbewijs moest laten vervangen. Want zolang als ik dat niet had, mocht ik niet autorijden. De mevrouw fulmineerde dat ik alleen op afspraak met de gemeente mag spreken, verwees mij hiervoor naar een website waar ik moest inloggen met mijn DigiD en beëindigde haar tirade met de mededeling dat ik mijn oude rijbewijs moest meenemen als ook een goed gelijkende pasfoto (zo eentje waarop iedereen (m/v) eruit ziet als een lesbische seriemoordenares), en een kleine € 75,- (standaardkosten plus de kosten voor het kwijtmaken van je rijbewijs, want iedereen begrijpt dat je hiervoor gestraft moet worden want je bent voor je plezier je rijbewijs kwijt zodat je lekker niet kunt autorijden en derhalve een goed excuus hebt zodat je niet naar vervelende verjaardagen hoeft). 

De eerstvolgende mogelijkheid om met de gemeente te kunnen spreken in het kader van het vervangen van mijn rijbewijs, blijkt dinsdag 14 mei. Om 8 uur 's ochtends. Vanaf dat moment zal het nog een week duren voordat ik mijn rijbewijs daadwerkelijk in handen heb.
Het is 2013 en als ik vandaag voor 22.00 uur iets in Kirchizië bestel heb ik het morgen in huis, maar op mijn rijbewijs moet ik 7 dagen wachten.

Tussen het moment dat ik mijn tas verloor tot het moment ik alle bureaucratie heb overleefd, op dinsdag 21 mei a.s., zitten 25.920 minuten. 25.920 minuten die ik grotendeels ga besteden aan het rijden in een ongekeurde auto. Met een gemiddelde kruissnelheid van 167 kilometer per uur. Over de Coolsingel. Zonder rijbewijs. Met opgeheven hoofd en geheven middelvinger. Gelukkig zit mijn haar goed.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten