Daarom.

Ik woon hier. We zijn nu 5 maanden verder en het is allemaal echt en officieel en zowel de Nederlandse als de Spaanse regering zijn hiervan op de hoogte. En ik dus ook, maar soms moet ik dat voor mezelf blijven herhalen, stiekem en zachtjes want anders denken mensen dat ik vroegtijdig seniel word omdat ik niet zou weten waar ik woon. 

En ik weet dat wel. Ik Woon Hier. Híer. Op een actieve vulkaan in de Atlantische Oceaan. Waar the floor is lava geen spelletje is maar a way of life. Het voelt ondertussen alsof ik al 5 maanden op vakantie ben. Dat ik elk moment weer terug kan naar mijn vorig leven. alsof ik er even tussenuit ben, al duurt dat even inmiddels al best lang. Alsof er nog ergens een loophole is, een zwart gat, en als ik daar eenmaal doorheen ben is alles weer zoals het was. Stargate SG-1, starring me.

Voor alle duidelijkheid: Ik vond het helemaal niet leuk zoals het was. Ik was een beetje klaar met Nederland. Toen ik er nog woonde was Nederland in mijn beleving en in wat nu mijn herinnering is, altijd grauw en grijs. Maar nu ik hier woon denk ik aan een Nederland met slootjes, weilanden, Rotterdam, zonsondergangen, terrasjes, Het Kruidvat, koeien, appelbloesem, zonsopgangen en belachelijk dure koffie. Afstand doet iets met je. Soms verheldert je beeld, soms vertroebelt het. Bij verheldering denk ik aan een openbaring, een keihard binnenkomende waarheid die je doet beseffen waarom je bent waar je nu bent. Ik weet dát ik hier ben maar ik vraag me vaak af waarom. Ondertussen denk ik aan Nederland met een vertroebeld brein en mis ik de Hema.

En nu woon ik hier. Een leven dat ik mezelf droomde in een Canarisch krot Casa Rural, op een berg, in de zon. Met  man, katten, een varken, kippen, een roedel afgedankte jachthonden en fruitbomen.

Zelfvoorzienend (want kippen en fruitbomen. In geval van kippen van de leg of mislukte oogst kun je altijd nog boomschors eten, of kip) zou ik leven, een beetje zou ik schrijven (elke dag mijn blog bijwerken en werken aan Mijn Boek), zielige hondjes zou ik redden, boodschappen zou ik doen (op slippers en in korte broek - dit is overigens een heel haalbaar doel gebleken), taarten zou ik bakken en een AutoBar zou ik kopen. Verder leek beroemd worden me ook wel leuk, dus dat stond ook op mijn lijstje.

Maar zo ging het niet helemaal. Of helemaal niet. Er zijn hier bergen genoeg, en afgedankte honden ook. Maar ik zit er niet op en ik heb er niet één. Ik heb geen Canarisch krot, geen kippen en geen enkel idee waar ik moet beginnen als het gaat om het schrijven van mijn boek. De vis wil niet bijten, het fruit halen we bij de supermarkt (op slippers). Ik heb een blog dat ik niet bijhoud omdat ik niet weet waar ik het over moet hebben met jullie. Ik heb niet eens een PersonenAuto, laat staan een AutoBar met zelfgebakken appeltaart, perritos calientes, bier en een espressomachine erin. 

Ik heb vooral veel goeie ideëen en soms voer ik er een uit. Daarom zit ik nu hier.


Niet gehinderd door een realistisch zelf-, wereld- en toekomstbeeld voorzag en voorzie ik al mijn levens van een troebel filter om vervolgens keihard gebitchslapped te worden door de realiteit wanneer deze zich, onvermijdelijk, aan mij openbaart. Het is niet eerlijk en dat wordt het ook nooit, maar ik verander ook niet, dus we staan quitte. 

En ooit, ooit word ik beroemd.