Zoals elke woensdag begon ook deze dag als mijn wekelijkse vrije dag, de dag waarop ik meer afspraken inplan dan dat ik op een werkdag doe. Hedenmorgen was gereserveerd voor en door Garageman, ter meerdere eer en glorie van de Volvo 740 Station waar ik mezelf en anderen in rondrij.
Hoewel niet écht nodig (als een auto start, rijdt en op tijd kan stoppen en dat alles zonder onderweg onderdelen te verliezen dan lijkt mij dat ie het doet) stond op mijn programma een nieuwe kilometertellerkabel en een vluchtige blik op de vlotter van mijn bezinetank. Vluchtig, want duur en benzine vervliegt tenslotte snel. Vluchtig, met de snelheid waarmee Garageman mijn auto zou repareren zit zo'n kabel er tenslotte zo in.
Met blij gemoed vertrok ik vanmorgen over besneeuwde paden en lanen richting Hillegersberg, om Garageman werk te verschaffen en mijn auto een nieuwe KMTK (KiloMeterTellerKabel).
Het al rijdende het juiste adres intikken op de TomTom met in mijn kofferbak een 18-wheeler was best een behoorlijke uitdaging, maar geen probleem.
Gelukkig wist half Nederland niet meer hoe hun auto te besturen en reden we in kolonne over A15 en A16 en namen drie kwartier later en nog steeds blij van zin afslag 27 richting Hillegersberg.
Stapvoets reden wij allen vervolgens van stoplicht naar stoplicht. Met koppeling, rem- en gaspedaal op standje Stop And Go bereikten wij, ik en mijn auto, al glijdend en vooral vermijdend de in een ondergesneeuwde woonwijk liggende garage.
Het ongetwijfeld aangeboden kopje koffie indachtig stapte ik uit mijn auto, trok decolleté en gezicht in de juiste plooien en stapte naar binnen.
Op het programma van Garageman stond in elk geval geen goedemorgen. Op de blaf wat ik kwam doen vertelde ik Garageman vriendelijk dat ik een afspraak had, hedenmorgen, en keek om me heen waar a. koffieautomaat, b. toilet en c. leesmap zich bevonden. Die bevonden zich niet. Garageman graaide naar mijn sleutels en vertelde mij dat er ongetwijfeld vandaag nog naar mijn auto zou worden gekeken, maar dat het wel even kon duren voordat ik mijn auto weer in mijn armen mocht sluiten. Ongetwijfeld bleu van blik vroeg ik of de mogelijkheid er misschien was dat een en ander vandaag kon worden gemaakt. Het was duidelijk dat Garageman niet van uitdagingen houdt, maar van problemen, en ik was er een.
In de categorie Uitdagingen scoorde Garageman met zijn mededeling mij vandaag tenminste te béllen op zijn eigen cijferlijst ongetwijfeld een 10. En zo stond ik weer buiten.
In Rotterdam ain´t no such thing as a middle of nowhere, dus vol goede moed ploegde ik op mijn katoenen All Stars door de sneeuw op zoek naar vervangend vervoer, geregeld door de RET.
Bus 35 bracht mij naar station Alexander maar was in elk geval warmer dan het bushokje. Ik stapte in, hield mijn OV-chipkaart tegen de lezer en bleef haast dood van de alvast voor het geval u niet uitcheckt, afgeboekte 4 euro.
In de bus bedacht ik me dat ik wel naar de stad kon gaan, om de tijd te doden. Garageman ging mij tenslotte bellen, en dan was ik min of meer in de buurt. Meer min dan meer, want het volgende dat ik me bedacht was dat mijn telefoon, waarop Garageman mij ongetwijfeld heel snel ging bellen, thuis was achtergebleven. Prima, ik veranderde meteen mijn plannen, anticipeerde direct op de situatie en besloot op Alexander over te stappen op de Metro richting Beurs. Vanaf Beurs was het een eitje naar Zuidplein en vanaf Zuidplein zou bus 68 mij naar Heijplaat brengen, naar Huis.
In Metro 1 was blijkbaar van alles mis met de Warmco, ik had beter kunnen gaan fietsen. Fietsen maakt warm, stilzitten of -staan in een koude metro maakt heel, heel koud. In Metro 2 was blijkbaar van alles mis met de Koelco, wat op zich niet erg was want inmiddels was ik bewegingsmoe en stilzitten of -staan was in M2 het meest verstandige, na doodliggen. Maar daar had ik geen zin in.
Op Zuidplein, 1 bus en 2 metro's verder, moest ik wachten op bus 68. Bus 77 kwam ondertussen 3x voorbij, bus 66 2x en bus 44 om de 3 minuten, maar die moest ik allemaal niet hebben.
Bus 68 kwam en nam mij liefdevol en precies op temperatuur op in haar warme schoot, als ware het een baarmoeder. En toen was ik thuis. Eindelijk thuis. Het was inmiddels 2 uur later, maar ik was thuis.
Het vooruitzicht mezelf te troosten met heel veel toegevoegde suikers, kleurstoffen, smaakstoffen en koolhydraten onderwijl al opwarmende de krant lezend in afwachting van Het Telefoontje Van Garageman werd in een klap genadeloos teniet gedaan omdat mijn huissleutel was achtergebleven bij Garageman, gebroederlijk schurkend tegen mijn autosleutels (mijn huissleutel, niet Garageman).
Moraal: If It Ain't Broke, Don't Fix It.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten