Weenmoed

Ik werd vanmorgen wakker en de weemoed sloeg genadeloos toe. Er zijn mensen die menen dat je weemoed kunt plannen door het op te roepen wanneer je naar een foto kijkt, of een muziekje luistert, of gewoon de klink van je voordeur in een bepaalde hoek bekijkt en dan lijkt het net alsof je daar weer bent waar je toen ook was waar de klink van de voordeur, verdomd zeg, ook zo stond, en wat was het daar toch leuk..

Nee. Echte weemoed laat zich niet dwingen, weemoed voor gevorderden zoekt jou op en vind je. Ware Weemoed Wacht. Op momenten waarop je er het minst op bedacht bent, bijvoorbeeld als je bij de Gamma staat en de blauwe verf is in de aanbieding, en je waant je weer in diezelfde Gamma maar dan 4 jaar eerder, toen je ook verf nodig had en diezelfde blauwe verf ook in de aanbieding was, en je reikte naar een emmer, overdreven hysterisch lachend omdat je eindelijk iets constructiefs voelde nadat je al een half uur in elk gangpad ruzie had gemaakt met je man, kind en ander winkelend publiek, maar je bleef haken met de mouw van je spijkerjasje achter het aanbiedingsbordje en de emmer vloog door de lucht en landde op de vloer, uit elkaar spattend voor de voeten van wat ooit je liefdesbaby was, en in slow motion zie je de blauwe verf anderhalve meter omhoog spatten en je denkt even dat je op Hawaii bent maar dat ben je niet, je bent in de Gamma en je kind is blauw.

En je weet niet of je moet lachen of huilen, maar je lost het op door je kind bij de haren door de Gamma richting uitgang te sleuren, al roepend 'rennen, voordat Gargamel ons vindt!' En je echtgenoot sjokt gelaten achter je aan, zich weer afvragend waarom hij nou eigenlijk van jou houdt en wat de toegevoegde waarde is van houden van, hechten aan, vrouwen in het algemeen, getrouwd zijn en kinderen hebben en wat er ook alweer mis was met het slechts hebben van een koelkast vol met bier, een kat, beduimelde vieze boekjes en een rubberen opblaaspop.