Vermoeid van lijf en leden,
het leven beu en zat,
liep ik door open weiland,
door gras (er was geen pad),
mijn leven te vervloeken,
en kreeg spontaan m'n zin,
door goden te verzoeken,
sloeg mij de bliksem in.
Moraal:
als u een kort vers schrijven kunt
weet: zeven komma's maakt een punt.
zondag 28 november 2010
maandag 8 november 2010
Pubers make no Plans
Het voordeel van de puber is dat je ze tot een uur of één in de middag niet hoort, ziet, en vooral: niet ruikt. De puber bevindt zich tot ongeveer dit tijdstip, kan iets later zijn maar niet veel eerder, in het bovengrondse hol dat hij kamer noemt. Daar rust de puber uit van alle opgedane indrukken van de voorgaande dag en de helft van de afgelopen nacht. Indrukken die de puber opdoet beperken zich doorgaans tot het initieren van een shootout op X-box, PS 1/2/3 of Wii, die de puber altijd overleeft, afgewisseld met het opstellen van zijn eigen ava in FIFA 11 waarbij de puber altijd het winnende doelpunt scoort. Al jaren sluimtert de vraag waarom hij niet al bij geboorte is weggekaapt door Barcelona, Inter of het leger. Dan was hij vast nu al een man geweest. Maar dit terzijde.
Andere opgedane indrukken van de puber zijn het bij nacht en ontij onderhouden van een sociaal netwerk zonder dat hiervoor hoeft worden beschikt over verbale en non-verbale gesprektechnieken. Typen met twee vingers is genoeg en taalfouten zijn boem lauw. De hoeveelheid taalfouten is zo schrikbarend dat je je afvraagt waarom hij nog naar school gaat. Evenwel besluit je school hier niet mee te confronteren, voor je het weet krijg je te horen dat ze je mening delen en krijg je 'm mee naar huis. Dan heeft iedereen zijn zin behalve jij. Waarmee ik, net als hij, school zijdelings bij de opgedane indrukken betrek, evenals je spullen opruimen, douchen, huiswerk maken en naar je ouders luisteren. Met een koptelefoon op.
Het is dan ook niet meer dan logisch dat de puber voldoende tijd krijgt en inruimt voor zijn verwerkingsproces, en zo hebben wij al menig zondagochtend voor onszelf. We lezen de krant, drinken een kop koffie en we wachten. Jarenlang hebben we gewacht tot we er eens niet om 6 uur uit hoefden, nu wachten we tot we terug in de tijd kunnen gaan om gezamenlijk te ontbijten.
Wat de puber betreft is dat er niet meer bij. Ergens tussen tafellaken en servet wordt een zwartgeblakerde croissant voorzien van 3 plakken kaas en al lopende van kastje naar muur wordt deze, uit het vuistje, opgegeten. Uit de koelkast wordt blind iets te drinken gepakt, waarbij we ons gelukkig prijzen dat een bierflesje aan je mond zetten altijd nog glas en kroonkurk als wake up call kent. Het tikken van het pubergebit tegen het glas van het flesje sommeert ons hem te sommeren onmiddellijk iets anders te pakken. Wat hij ook doet, want geheel bewust was de actie niet. Hopen wij. Het pak melk wordt tussen neus en lippen door aan diezelfde lippen gezet en vervolgens, maar dat zien wij pas later, leeg weer tot de koelkastinventaris gevoegd. Grommend en mompelend pakt de puber een deel van de krant en gaat drie kwartier op de wc al zuchtend, steunend en kreunend de krant oplezen. Alsof dat wat er in staat anders niet waar zou zijn.
Enigszins gelaten besluiten we dat de dag al zover gevorderd is dat iets ondernemen bijkans een hachelijke onderneming op zichzelf aan het worden is. Het is duidelijk, onze timelines lopen niet synchroon. Hij zit niet in de onze, wij niet in de zijne. Zodra er een puber in je huis komt wonen weet je dat alles ooit geschreven over parallelle universa en zwarte gaten op waarheid berust en dat er leven elders bestaat. Nou ja, léven.. bij pubers is life helemaal niet what happens while you're busy making other plans. Pubers make noise, pubers make dingen kapot, pubers make their mums belachelijk, Pubers make out. Maar pubers make no plans.
Andere opgedane indrukken van de puber zijn het bij nacht en ontij onderhouden van een sociaal netwerk zonder dat hiervoor hoeft worden beschikt over verbale en non-verbale gesprektechnieken. Typen met twee vingers is genoeg en taalfouten zijn boem lauw. De hoeveelheid taalfouten is zo schrikbarend dat je je afvraagt waarom hij nog naar school gaat. Evenwel besluit je school hier niet mee te confronteren, voor je het weet krijg je te horen dat ze je mening delen en krijg je 'm mee naar huis. Dan heeft iedereen zijn zin behalve jij. Waarmee ik, net als hij, school zijdelings bij de opgedane indrukken betrek, evenals je spullen opruimen, douchen, huiswerk maken en naar je ouders luisteren. Met een koptelefoon op.
Het is dan ook niet meer dan logisch dat de puber voldoende tijd krijgt en inruimt voor zijn verwerkingsproces, en zo hebben wij al menig zondagochtend voor onszelf. We lezen de krant, drinken een kop koffie en we wachten. Jarenlang hebben we gewacht tot we er eens niet om 6 uur uit hoefden, nu wachten we tot we terug in de tijd kunnen gaan om gezamenlijk te ontbijten.
Wat de puber betreft is dat er niet meer bij. Ergens tussen tafellaken en servet wordt een zwartgeblakerde croissant voorzien van 3 plakken kaas en al lopende van kastje naar muur wordt deze, uit het vuistje, opgegeten. Uit de koelkast wordt blind iets te drinken gepakt, waarbij we ons gelukkig prijzen dat een bierflesje aan je mond zetten altijd nog glas en kroonkurk als wake up call kent. Het tikken van het pubergebit tegen het glas van het flesje sommeert ons hem te sommeren onmiddellijk iets anders te pakken. Wat hij ook doet, want geheel bewust was de actie niet. Hopen wij. Het pak melk wordt tussen neus en lippen door aan diezelfde lippen gezet en vervolgens, maar dat zien wij pas later, leeg weer tot de koelkastinventaris gevoegd. Grommend en mompelend pakt de puber een deel van de krant en gaat drie kwartier op de wc al zuchtend, steunend en kreunend de krant oplezen. Alsof dat wat er in staat anders niet waar zou zijn.
Enigszins gelaten besluiten we dat de dag al zover gevorderd is dat iets ondernemen bijkans een hachelijke onderneming op zichzelf aan het worden is. Het is duidelijk, onze timelines lopen niet synchroon. Hij zit niet in de onze, wij niet in de zijne. Zodra er een puber in je huis komt wonen weet je dat alles ooit geschreven over parallelle universa en zwarte gaten op waarheid berust en dat er leven elders bestaat. Nou ja, léven.. bij pubers is life helemaal niet what happens while you're busy making other plans. Pubers make noise, pubers make dingen kapot, pubers make their mums belachelijk, Pubers make out. Maar pubers make no plans.
Net Niet
Dat je alles kunt maar vanalles niets doet
Dat je dat wat je doet omdat het móet
Dat je niet kunt kiezen en daarom maar láát
Dat je niet kunt komen omdat je al gaat
Dat het altijd te laat is en nooit eens te vroeg
Dat te weinig te veel is en te veel nooit genoeg
Dat je terug wilt naar de maat 38 die je toch al nooit kon dragen
Dat je antwoord krijgt op dingen die je helemaal niet wilde vragen
Dat nee nee is en ja ook nee is
Dat niemand normaal doet maar je weet niet wat er mis is
Dat je vandaag 36 bent en gisteren nog 11
Dat je geen invloed hebt op alles want alles doet het zelf
Dat je valt op de grond en je knie doet heel veel pijn
Dat je koekjes, je doekjes, je kusjes al op zijn
Dat je hart niet altijd zegt welke weg je moet inslaan
Dat je verstand voor je hart niet langer meer kan instaan
Dat je neusbulken opeet en dat iemand dat ziet
Dat de finish in zicht is maar je haalt het Net Niet.
Dat je dat wat je doet omdat het móet
Dat je niet kunt kiezen en daarom maar láát
Dat je niet kunt komen omdat je al gaat
Dat het altijd te laat is en nooit eens te vroeg
Dat te weinig te veel is en te veel nooit genoeg
Dat je terug wilt naar de maat 38 die je toch al nooit kon dragen
Dat je antwoord krijgt op dingen die je helemaal niet wilde vragen
Dat nee nee is en ja ook nee is
Dat niemand normaal doet maar je weet niet wat er mis is
Dat je vandaag 36 bent en gisteren nog 11
Dat je geen invloed hebt op alles want alles doet het zelf
Dat je valt op de grond en je knie doet heel veel pijn
Dat je koekjes, je doekjes, je kusjes al op zijn
Dat je hart niet altijd zegt welke weg je moet inslaan
Dat je verstand voor je hart niet langer meer kan instaan
Dat je neusbulken opeet en dat iemand dat ziet
Dat de finish in zicht is maar je haalt het Net Niet.
Weenmoed
Ik werd vanmorgen wakker en de weemoed sloeg genadeloos toe. Er zijn mensen die menen dat je weemoed kunt plannen door het op te roepen wanneer je naar een foto kijkt, of een muziekje luistert, of gewoon de klink van je voordeur in een bepaalde hoek bekijkt en dan lijkt het net alsof je daar weer bent waar je toen ook was waar de klink van de voordeur, verdomd zeg, ook zo stond, en wat was het daar toch leuk..
Nee. Echte weemoed laat zich niet dwingen, weemoed voor gevorderden zoekt jou op en vind je. Ware Weemoed Wacht. Op momenten waarop je er het minst op bedacht bent, bijvoorbeeld als je bij de Gamma staat en de blauwe verf is in de aanbieding, en je waant je weer in diezelfde Gamma maar dan 4 jaar eerder, toen je ook verf nodig had en diezelfde blauwe verf ook in de aanbieding was, en je reikte naar een emmer, overdreven hysterisch lachend omdat je eindelijk iets constructiefs voelde nadat je al een half uur in elk gangpad ruzie had gemaakt met je man, kind en ander winkelend publiek, maar je bleef haken met de mouw van je spijkerjasje achter het aanbiedingsbordje en de emmer vloog door de lucht en landde op de vloer, uit elkaar spattend voor de voeten van wat ooit je liefdesbaby was, en in slow motion zie je de blauwe verf anderhalve meter omhoog spatten en je denkt even dat je op Hawaii bent maar dat ben je niet, je bent in de Gamma en je kind is blauw.
En je weet niet of je moet lachen of huilen, maar je lost het op door je kind bij de haren door de Gamma richting uitgang te sleuren, al roepend 'rennen, voordat Gargamel ons vindt!' En je echtgenoot sjokt gelaten achter je aan, zich weer afvragend waarom hij nou eigenlijk van jou houdt en wat de toegevoegde waarde is van houden van, hechten aan, vrouwen in het algemeen, getrouwd zijn en kinderen hebben en wat er ook alweer mis was met het slechts hebben van een koelkast vol met bier, een kat, beduimelde vieze boekjes en een rubberen opblaaspop.
Nee. Echte weemoed laat zich niet dwingen, weemoed voor gevorderden zoekt jou op en vind je. Ware Weemoed Wacht. Op momenten waarop je er het minst op bedacht bent, bijvoorbeeld als je bij de Gamma staat en de blauwe verf is in de aanbieding, en je waant je weer in diezelfde Gamma maar dan 4 jaar eerder, toen je ook verf nodig had en diezelfde blauwe verf ook in de aanbieding was, en je reikte naar een emmer, overdreven hysterisch lachend omdat je eindelijk iets constructiefs voelde nadat je al een half uur in elk gangpad ruzie had gemaakt met je man, kind en ander winkelend publiek, maar je bleef haken met de mouw van je spijkerjasje achter het aanbiedingsbordje en de emmer vloog door de lucht en landde op de vloer, uit elkaar spattend voor de voeten van wat ooit je liefdesbaby was, en in slow motion zie je de blauwe verf anderhalve meter omhoog spatten en je denkt even dat je op Hawaii bent maar dat ben je niet, je bent in de Gamma en je kind is blauw.
En je weet niet of je moet lachen of huilen, maar je lost het op door je kind bij de haren door de Gamma richting uitgang te sleuren, al roepend 'rennen, voordat Gargamel ons vindt!' En je echtgenoot sjokt gelaten achter je aan, zich weer afvragend waarom hij nou eigenlijk van jou houdt en wat de toegevoegde waarde is van houden van, hechten aan, vrouwen in het algemeen, getrouwd zijn en kinderen hebben en wat er ook alweer mis was met het slechts hebben van een koelkast vol met bier, een kat, beduimelde vieze boekjes en een rubberen opblaaspop.
Puberruil XL
Na alle stadia van weemoed te hebben doorlopen legde ik me erbij neer. Er was geen weg terug meer, zelfs al zou ik 'm onder z'n knietjes afzagen, daar werd ie echt niet minder puber van. Kleiner, ja, dat wel. Maar minder puber, nee, dat niet.
De mannelijke puber (homo masculinus adolescentus brutalis giganticus) kent vele gezichten, met een grote gemene deler: de vlassige snor en de jeugdpuist.
De mannelijke puber wordt in het geheel niet gehinderd door enige vorm van bescheidenheid. Hoogmoed, ijdelheid en grootheidswaanzin zijn volkomen geintegreerd in het dagelijks functioneren van de mannelijke puber. Net als zweetlucht.
De investering van de ouders van de mannelijke puber komt in de puberteit tot volle wasdom en werpt zijn vruchten af: ouders zijn een noodzakelijk kwaad en voorzien in wekelijkse behoeften als schone kleren, warm water en tandpasta, en in dagelijkse behoeften als pizza, chips, ijs, chocola, drop, patat, cola, energydrank en als je mazzel hebt sigaretten en bier.
De laatste twee zijn voor de startende puber bij wet verboden. Hierdoor wordt de puber eveneens niet gehinderd. Alles wat de ouder niet met lijf, leden of 7 hangsloten beschermt eigent de mannelijke puber zich toe. De mannelijke puber verrijkt zich vervolgens met nog meer chips, cola, energydrank, pizza en als je pech hebt, sigaretten en bier.
Het hebben van een kind is als het spelen van een potje twister: vanaf het begin wring je je in allerlei bochten om, als ouder, je kind op te voeden tot een sociaal, evenwichtig, beleefd, creatief, zorgzaam, slim, goedgekleed, welriekend, individualistisch menselijk wezen. Dit kost tijd, moeite en veel, heel veel geld en geduld.
Om de puberteit door te kunnen komen zorgt de natuur ervoor dat je, vanaf de geboorte van je aanstaande mannelijke puber, voorzien bent van de realiteitszin van een waanzinnige. Dus ben je blij met een lachje, een eerste woordje, een klef kusje of het allerlelijkste knutselwerkje (5% papier, 95% lijm), voor mama, voor moederdag.
In de hoop dat alles niet voor niets is geweest graaf je je 10, 12 jaar later een weg naar China op zoek naar de herinnering aan dat leuke, intelligente, zorgzame, sociale maar vooral welriekende, goedgeklede individu dat je bij de geboorte voor ogen had, waar je jouw eigen leven en (wel)zijn voor hebt opgeofferd, de oudedagsvoorziening van vlees en bloed, maar er is alleen maar wanhoop, en weemoed..
Een puber is een yahtzee enen, een spelletje poker met je huis, pinpas en humeur als inzet, een potje mens erger je niet voor vergevorderden, ga direct naar de gevangenis, ga niet langs start, u ontvangt geen 20.000 euro.
Ruilen? Ik hoef er niks voor terug.
De mannelijke puber (homo masculinus adolescentus brutalis giganticus) kent vele gezichten, met een grote gemene deler: de vlassige snor en de jeugdpuist.
De mannelijke puber wordt in het geheel niet gehinderd door enige vorm van bescheidenheid. Hoogmoed, ijdelheid en grootheidswaanzin zijn volkomen geintegreerd in het dagelijks functioneren van de mannelijke puber. Net als zweetlucht.
De investering van de ouders van de mannelijke puber komt in de puberteit tot volle wasdom en werpt zijn vruchten af: ouders zijn een noodzakelijk kwaad en voorzien in wekelijkse behoeften als schone kleren, warm water en tandpasta, en in dagelijkse behoeften als pizza, chips, ijs, chocola, drop, patat, cola, energydrank en als je mazzel hebt sigaretten en bier.
De laatste twee zijn voor de startende puber bij wet verboden. Hierdoor wordt de puber eveneens niet gehinderd. Alles wat de ouder niet met lijf, leden of 7 hangsloten beschermt eigent de mannelijke puber zich toe. De mannelijke puber verrijkt zich vervolgens met nog meer chips, cola, energydrank, pizza en als je pech hebt, sigaretten en bier.
Het hebben van een kind is als het spelen van een potje twister: vanaf het begin wring je je in allerlei bochten om, als ouder, je kind op te voeden tot een sociaal, evenwichtig, beleefd, creatief, zorgzaam, slim, goedgekleed, welriekend, individualistisch menselijk wezen. Dit kost tijd, moeite en veel, heel veel geld en geduld.
Om de puberteit door te kunnen komen zorgt de natuur ervoor dat je, vanaf de geboorte van je aanstaande mannelijke puber, voorzien bent van de realiteitszin van een waanzinnige. Dus ben je blij met een lachje, een eerste woordje, een klef kusje of het allerlelijkste knutselwerkje (5% papier, 95% lijm), voor mama, voor moederdag.
In de hoop dat alles niet voor niets is geweest graaf je je 10, 12 jaar later een weg naar China op zoek naar de herinnering aan dat leuke, intelligente, zorgzame, sociale maar vooral welriekende, goedgeklede individu dat je bij de geboorte voor ogen had, waar je jouw eigen leven en (wel)zijn voor hebt opgeofferd, de oudedagsvoorziening van vlees en bloed, maar er is alleen maar wanhoop, en weemoed..
Een puber is een yahtzee enen, een spelletje poker met je huis, pinpas en humeur als inzet, een potje mens erger je niet voor vergevorderden, ga direct naar de gevangenis, ga niet langs start, u ontvangt geen 20.000 euro.
Ruilen? Ik hoef er niks voor terug.
Niks te danken
Vandaag stond er in het AD, of eigenlijk OP het AD gezien het feit dat het de voorpagina betrof, het volgende:
"'Kwetsbare mensen' als ouderen, zieken en dikkerds kunnen in deze warme periode gezondheidsrisico's lopen'.
Nu is het geen geheim dat ik behoor tot het van nature retegezellige, bourgondische, door photoshop niet meer recht te breien en uit leukeklerenland verbannen klootjesvolk van de dikke mens. Mijn gewicht? Pakembeet (en doe dat nou eens, je weet niet wat je meemaakt) 125 kilo. Schoon aan de haak, of, voor wie er niet van houdt, vies aan de haak.
(niet gehinderd door wat anderen van mij vinden maar ook niet te beroerd jullie mijn leuke kanten te onthouden: behalve weliswaar (veel) (te) dik ben ik bij mijn geboorte opgeleukt met een sprankelende geest (IQ 133, waarbij ik, nu mijn gewicht geen geheim meer is, ook maar geen geheim maak van mijn intelligentie en eraan wil toevoegen dat ik de test In Het Engels heb gemaakt), gezond ziek gevoel voor humor en een warm hart. Wie het wil, mag het hebben, er is genoeg.)
Bij monde van het AD artikel(tje) adviseerde het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu mij, als dikkerd, vervolgens om tenminste 2 liter vocht per dag te drinken, inspanning te vermijden en in de schaduw te blijven tussen 12 en 16 uur.
Doorgaans wars van enige inspanning, met een natuurlijke drang tot overmatig nuttigen van spijzen en dranken en voorzien van een heel groot lichaam waar heel veel huidkanker heel makkelijk een plekje kan veroveren leek mij dit advies best logisch en niet al te lastig op te volgen.
Het AD artikel(tje) ging vergezeld van een foto waarop gezonde dunnerds praktisch nakend op een voor veel geld gehuurd strandbed ogenschijnlijk onbeschermd genoten van zon, zee, zand en strand. Voor deze gezonde, dunne mensen gold het advies dus duidelijk niet.
Lieve, onkwetsbare, jonge, gezonde, misschien van nature niet zo gezellige, verminderd bourgondische, slablaadjes ontledende dunnerds, voor wie altijd iets te vinden is in leukeklerenland: ook jullie drogen uit. Ook jullie vallen flauw. Ook jullie verbranden. Daarom adviseer ik jullie met liefde het volgende:
Drink tenminste 2 liter water per dag,
ga uit de zon tussen 12 en 16 uur en
vermijd overmatige inspanning.
Graag gedaan.
"'Kwetsbare mensen' als ouderen, zieken en dikkerds kunnen in deze warme periode gezondheidsrisico's lopen'.
Nu is het geen geheim dat ik behoor tot het van nature retegezellige, bourgondische, door photoshop niet meer recht te breien en uit leukeklerenland verbannen klootjesvolk van de dikke mens. Mijn gewicht? Pakembeet (en doe dat nou eens, je weet niet wat je meemaakt) 125 kilo. Schoon aan de haak, of, voor wie er niet van houdt, vies aan de haak.
(niet gehinderd door wat anderen van mij vinden maar ook niet te beroerd jullie mijn leuke kanten te onthouden: behalve weliswaar (veel) (te) dik ben ik bij mijn geboorte opgeleukt met een sprankelende geest (IQ 133, waarbij ik, nu mijn gewicht geen geheim meer is, ook maar geen geheim maak van mijn intelligentie en eraan wil toevoegen dat ik de test In Het Engels heb gemaakt), gezond ziek gevoel voor humor en een warm hart. Wie het wil, mag het hebben, er is genoeg.)
Bij monde van het AD artikel(tje) adviseerde het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu mij, als dikkerd, vervolgens om tenminste 2 liter vocht per dag te drinken, inspanning te vermijden en in de schaduw te blijven tussen 12 en 16 uur.
Doorgaans wars van enige inspanning, met een natuurlijke drang tot overmatig nuttigen van spijzen en dranken en voorzien van een heel groot lichaam waar heel veel huidkanker heel makkelijk een plekje kan veroveren leek mij dit advies best logisch en niet al te lastig op te volgen.
Het AD artikel(tje) ging vergezeld van een foto waarop gezonde dunnerds praktisch nakend op een voor veel geld gehuurd strandbed ogenschijnlijk onbeschermd genoten van zon, zee, zand en strand. Voor deze gezonde, dunne mensen gold het advies dus duidelijk niet.
Lieve, onkwetsbare, jonge, gezonde, misschien van nature niet zo gezellige, verminderd bourgondische, slablaadjes ontledende dunnerds, voor wie altijd iets te vinden is in leukeklerenland: ook jullie drogen uit. Ook jullie vallen flauw. Ook jullie verbranden. Daarom adviseer ik jullie met liefde het volgende:
Drink tenminste 2 liter water per dag,
ga uit de zon tussen 12 en 16 uur en
vermijd overmatige inspanning.
Graag gedaan.
If it ain´t broke..
Zoals elke woensdag begon ook deze dag als mijn wekelijkse vrije dag, de dag waarop ik meer afspraken inplan dan dat ik op een werkdag doe. Hedenmorgen was gereserveerd voor en door Garageman, ter meerdere eer en glorie van de Volvo 740 Station waar ik mezelf en anderen in rondrij.
Hoewel niet écht nodig (als een auto start, rijdt en op tijd kan stoppen en dat alles zonder onderweg onderdelen te verliezen dan lijkt mij dat ie het doet) stond op mijn programma een nieuwe kilometertellerkabel en een vluchtige blik op de vlotter van mijn bezinetank. Vluchtig, want duur en benzine vervliegt tenslotte snel. Vluchtig, met de snelheid waarmee Garageman mijn auto zou repareren zit zo'n kabel er tenslotte zo in.
Met blij gemoed vertrok ik vanmorgen over besneeuwde paden en lanen richting Hillegersberg, om Garageman werk te verschaffen en mijn auto een nieuwe KMTK (KiloMeterTellerKabel).
Het al rijdende het juiste adres intikken op de TomTom met in mijn kofferbak een 18-wheeler was best een behoorlijke uitdaging, maar geen probleem.
Gelukkig wist half Nederland niet meer hoe hun auto te besturen en reden we in kolonne over A15 en A16 en namen drie kwartier later en nog steeds blij van zin afslag 27 richting Hillegersberg.
Stapvoets reden wij allen vervolgens van stoplicht naar stoplicht. Met koppeling, rem- en gaspedaal op standje Stop And Go bereikten wij, ik en mijn auto, al glijdend en vooral vermijdend de in een ondergesneeuwde woonwijk liggende garage.
Het ongetwijfeld aangeboden kopje koffie indachtig stapte ik uit mijn auto, trok decolleté en gezicht in de juiste plooien en stapte naar binnen.
Op het programma van Garageman stond in elk geval geen goedemorgen. Op de blaf wat ik kwam doen vertelde ik Garageman vriendelijk dat ik een afspraak had, hedenmorgen, en keek om me heen waar a. koffieautomaat, b. toilet en c. leesmap zich bevonden. Die bevonden zich niet. Garageman graaide naar mijn sleutels en vertelde mij dat er ongetwijfeld vandaag nog naar mijn auto zou worden gekeken, maar dat het wel even kon duren voordat ik mijn auto weer in mijn armen mocht sluiten. Ongetwijfeld bleu van blik vroeg ik of de mogelijkheid er misschien was dat een en ander vandaag kon worden gemaakt. Het was duidelijk dat Garageman niet van uitdagingen houdt, maar van problemen, en ik was er een.
In de categorie Uitdagingen scoorde Garageman met zijn mededeling mij vandaag tenminste te béllen op zijn eigen cijferlijst ongetwijfeld een 10. En zo stond ik weer buiten.
In Rotterdam ain´t no such thing as a middle of nowhere, dus vol goede moed ploegde ik op mijn katoenen All Stars door de sneeuw op zoek naar vervangend vervoer, geregeld door de RET.
Bus 35 bracht mij naar station Alexander maar was in elk geval warmer dan het bushokje. Ik stapte in, hield mijn OV-chipkaart tegen de lezer en bleef haast dood van de alvast voor het geval u niet uitcheckt, afgeboekte 4 euro.
In de bus bedacht ik me dat ik wel naar de stad kon gaan, om de tijd te doden. Garageman ging mij tenslotte bellen, en dan was ik min of meer in de buurt. Meer min dan meer, want het volgende dat ik me bedacht was dat mijn telefoon, waarop Garageman mij ongetwijfeld heel snel ging bellen, thuis was achtergebleven. Prima, ik veranderde meteen mijn plannen, anticipeerde direct op de situatie en besloot op Alexander over te stappen op de Metro richting Beurs. Vanaf Beurs was het een eitje naar Zuidplein en vanaf Zuidplein zou bus 68 mij naar Heijplaat brengen, naar Huis.
In Metro 1 was blijkbaar van alles mis met de Warmco, ik had beter kunnen gaan fietsen. Fietsen maakt warm, stilzitten of -staan in een koude metro maakt heel, heel koud. In Metro 2 was blijkbaar van alles mis met de Koelco, wat op zich niet erg was want inmiddels was ik bewegingsmoe en stilzitten of -staan was in M2 het meest verstandige, na doodliggen. Maar daar had ik geen zin in.
Op Zuidplein, 1 bus en 2 metro's verder, moest ik wachten op bus 68. Bus 77 kwam ondertussen 3x voorbij, bus 66 2x en bus 44 om de 3 minuten, maar die moest ik allemaal niet hebben.
Bus 68 kwam en nam mij liefdevol en precies op temperatuur op in haar warme schoot, als ware het een baarmoeder. En toen was ik thuis. Eindelijk thuis. Het was inmiddels 2 uur later, maar ik was thuis.
Het vooruitzicht mezelf te troosten met heel veel toegevoegde suikers, kleurstoffen, smaakstoffen en koolhydraten onderwijl al opwarmende de krant lezend in afwachting van Het Telefoontje Van Garageman werd in een klap genadeloos teniet gedaan omdat mijn huissleutel was achtergebleven bij Garageman, gebroederlijk schurkend tegen mijn autosleutels (mijn huissleutel, niet Garageman).
Moraal: If It Ain't Broke, Don't Fix It.
Hoewel niet écht nodig (als een auto start, rijdt en op tijd kan stoppen en dat alles zonder onderweg onderdelen te verliezen dan lijkt mij dat ie het doet) stond op mijn programma een nieuwe kilometertellerkabel en een vluchtige blik op de vlotter van mijn bezinetank. Vluchtig, want duur en benzine vervliegt tenslotte snel. Vluchtig, met de snelheid waarmee Garageman mijn auto zou repareren zit zo'n kabel er tenslotte zo in.
Met blij gemoed vertrok ik vanmorgen over besneeuwde paden en lanen richting Hillegersberg, om Garageman werk te verschaffen en mijn auto een nieuwe KMTK (KiloMeterTellerKabel).
Het al rijdende het juiste adres intikken op de TomTom met in mijn kofferbak een 18-wheeler was best een behoorlijke uitdaging, maar geen probleem.
Gelukkig wist half Nederland niet meer hoe hun auto te besturen en reden we in kolonne over A15 en A16 en namen drie kwartier later en nog steeds blij van zin afslag 27 richting Hillegersberg.
Stapvoets reden wij allen vervolgens van stoplicht naar stoplicht. Met koppeling, rem- en gaspedaal op standje Stop And Go bereikten wij, ik en mijn auto, al glijdend en vooral vermijdend de in een ondergesneeuwde woonwijk liggende garage.
Het ongetwijfeld aangeboden kopje koffie indachtig stapte ik uit mijn auto, trok decolleté en gezicht in de juiste plooien en stapte naar binnen.
Op het programma van Garageman stond in elk geval geen goedemorgen. Op de blaf wat ik kwam doen vertelde ik Garageman vriendelijk dat ik een afspraak had, hedenmorgen, en keek om me heen waar a. koffieautomaat, b. toilet en c. leesmap zich bevonden. Die bevonden zich niet. Garageman graaide naar mijn sleutels en vertelde mij dat er ongetwijfeld vandaag nog naar mijn auto zou worden gekeken, maar dat het wel even kon duren voordat ik mijn auto weer in mijn armen mocht sluiten. Ongetwijfeld bleu van blik vroeg ik of de mogelijkheid er misschien was dat een en ander vandaag kon worden gemaakt. Het was duidelijk dat Garageman niet van uitdagingen houdt, maar van problemen, en ik was er een.
In de categorie Uitdagingen scoorde Garageman met zijn mededeling mij vandaag tenminste te béllen op zijn eigen cijferlijst ongetwijfeld een 10. En zo stond ik weer buiten.
In Rotterdam ain´t no such thing as a middle of nowhere, dus vol goede moed ploegde ik op mijn katoenen All Stars door de sneeuw op zoek naar vervangend vervoer, geregeld door de RET.
Bus 35 bracht mij naar station Alexander maar was in elk geval warmer dan het bushokje. Ik stapte in, hield mijn OV-chipkaart tegen de lezer en bleef haast dood van de alvast voor het geval u niet uitcheckt, afgeboekte 4 euro.
In de bus bedacht ik me dat ik wel naar de stad kon gaan, om de tijd te doden. Garageman ging mij tenslotte bellen, en dan was ik min of meer in de buurt. Meer min dan meer, want het volgende dat ik me bedacht was dat mijn telefoon, waarop Garageman mij ongetwijfeld heel snel ging bellen, thuis was achtergebleven. Prima, ik veranderde meteen mijn plannen, anticipeerde direct op de situatie en besloot op Alexander over te stappen op de Metro richting Beurs. Vanaf Beurs was het een eitje naar Zuidplein en vanaf Zuidplein zou bus 68 mij naar Heijplaat brengen, naar Huis.
In Metro 1 was blijkbaar van alles mis met de Warmco, ik had beter kunnen gaan fietsen. Fietsen maakt warm, stilzitten of -staan in een koude metro maakt heel, heel koud. In Metro 2 was blijkbaar van alles mis met de Koelco, wat op zich niet erg was want inmiddels was ik bewegingsmoe en stilzitten of -staan was in M2 het meest verstandige, na doodliggen. Maar daar had ik geen zin in.
Op Zuidplein, 1 bus en 2 metro's verder, moest ik wachten op bus 68. Bus 77 kwam ondertussen 3x voorbij, bus 66 2x en bus 44 om de 3 minuten, maar die moest ik allemaal niet hebben.
Bus 68 kwam en nam mij liefdevol en precies op temperatuur op in haar warme schoot, als ware het een baarmoeder. En toen was ik thuis. Eindelijk thuis. Het was inmiddels 2 uur later, maar ik was thuis.
Het vooruitzicht mezelf te troosten met heel veel toegevoegde suikers, kleurstoffen, smaakstoffen en koolhydraten onderwijl al opwarmende de krant lezend in afwachting van Het Telefoontje Van Garageman werd in een klap genadeloos teniet gedaan omdat mijn huissleutel was achtergebleven bij Garageman, gebroederlijk schurkend tegen mijn autosleutels (mijn huissleutel, niet Garageman).
Moraal: If It Ain't Broke, Don't Fix It.
Abonneren op:
Posts (Atom)